او که دم از محبوبیت میزد

در شهر خود غریبی بیش نبود

او از عشق بی نصیب بود

او کارش فریب بود

او بازی می خواست، بازیچه زیاد داشت

یکی یکی می شکست و کنار می گذاشت

او همیشه فکر دلبری بود

چشمهای شیطان همه جا دنبال پری بود

او به وفا و صداقت کرده بود پشت

او عاشقانش را پنهانی با محبت می کشت.

به گمان  تا بی نهایت خسته خواهم ماند و تنها

بی ترانه بی امید و بی سرور

سرد و تاریک در فراسوهای دل

تا نهایت خسته خواهم ماند و خواهم خواند

راستـــــــــــــــــــی......

به یاد می آوری؟

روزی که ماهی ها مردند،

و قناری برای همیشه خاموش ماند،

روزی که شب را اسیر خود کرد

و ستارگان مهتاب را تشییع کردند.

آن روز را به خاطر بسپار،

برایش مراسمی بگیر

شمعی روشن کن

عکس یاسهای پژمرده را روبان سیاه ببند.

و مرا هم صدا کن.....

طلوع تلخی ها را آواز سازیم

و بخوانیم

صدایم کن تا

غم کوچ احساسمان را با هم قسمت کنیم.

اگر صدایم کردی و نیامدم

بدان که پی عکسی از خودم می گردم و

تکه روبانی.....