عشق یعنی با خدا افروختن               عشق یعنی درحقیقت سوختن عشق یعنی مستی و دیوانگی           عشق یعنی در جهان افسانگی عشق یعنی باختن در زندگی             در گذشتن از جهان با بندگی عشق یعنی شوروشوق و التهاب        زندگی کردن برای یک عذاب عشق یعنی مردن افسانه ای             عشق یعنی جرئت پروانه ای عشق یعنی غم کشیدن دررهش        زندگی کردن برای یک کهش عشق یعنی ازخودت بیخود شدن        در سرای نامرادیها بُدن عشق یعنی کشتن خود در خفا          لذتی بردن ز یارت از جفا دردمن ازعشق درمانش کم است        این ندائی از برای عالم است گر که خواهی عشق را اندوختن          کی توانی تو لباسش دوختن قد او اندک بود صد فرسخ است            انتهای عشق اندر برزخ است درد مولانا و حافظ عشق بود                آتشی را داشتن اندر وجود گر که خواهی دست در عشق افکنی    این لباس دنیوی را بر کنی گر که خواهی با همین چشمان روی     گوشه عشقی ببینی می دوی چشم دل را باز کن ای با خرد               هر چه داری عشق با خود می برد اونه سیلاب ونه گرداب است لیک         دارد اندر خود هزاران وصف نیک ما همه خود را به او آویختیم                تا که خود را در دلش آمیختیم گر کسی خواهد بدون عشق زیست     باورت باشد در این دنیای نیست.