افسوس

یکی را دوست می دارم ولی افسوس او هرگز نمی داند،

نگاهش می کنم شا ید بخواند از نگاه من،که اورا دوست

می دارم ، ولی افسوس او هرگز نگاهم را نمی خواند، به

برگ گل نوشتم من که او را دوست می دارم ، ولی افسوس

او گل را به زلف کودکی آویخت تا او را بخنداند، صبا را دیدم

و گفتم صبا دستم به دامانت بگو از من به دلدارم که او را

دوست می دارم